Prolog

MUZYKA

(koniecznie!)

Trzy lata wcześniej...

Kocham Cię.

Pragnę...

Nie mogę.

Przepraszam. 

Nie podpisała się, ponieważ wiedziała, że On będzie wiedział. Ruszyła szybkim krokiem z małymi blondyneczkami w kierunku drzwi wyjściowych. Usłyszała charakterystyczny trzask towarzyszący teleportacji. Połknęła spanikowana ślinę i wsadziła szybko dziewczynki do samochodu, bezpiecznie zwinnym ruchem je zapinając. Zacisnęła powieki mocno, wsiadając do auta jako kierowca. Nie stchórzyła, z piskiem opon ruszyła w nieznane. Nie wiedziała gdzie się zatrzyma, gdzie pojedzie... byleby z dala od niego. Łzy zaczęły lecieć jej strumieniami, a ostatnie co usłyszała, gdy wsiadała do auta to „Hermiona, stój! To nie tak!”,  nie chciała słuchać tłumaczeń, miała dosyć takiego życia. Pragnęła zacząć od nowa, ze swoimi małymi pociechami. Zerknęła w lusterko i odetchnęła z ulgą widząc śpiącą Esther i pół zasypiającą Coralie. 

- Śpijcie słoneczka, śpijcie - szepnęła do siebie łamiącym się głosem, a łzy leciały jej jej strumieniami. 

Stanęła samochodem na środku drogi, wiedząc, że nikt tędy nie pojedzie. Wyszła z auta i otarła łzy patrząc na dom na wzgórzu. Ich dom. 

Zniknęła, nie zostawiając niczego.

Trzy lata później...

Serce szaleje. 

Nieodwracalnie.

Boję się, że odnajdziesz nas.

Boję się zaufać, ponownie.

Przepraszam.

Napisała swoim schludnym, kaligraficznym pismem na środku pergaminu i westchnęła cicho. Przyczepiła krótki liścik do nóżki Jazz'a i szepnęła cicho „odszukaj, odszukaj miłość”. Wpatrywała się w sowę, póki nie zniknęła w szarej, wciągającej mgle. Pragnęła wtulić się w jego umięśnione ciało i na nowo poczuć się bezpieczna. Chciała mu powiedzieć jak bardzo go kocha, choć jest z innym, próbowała sobie wmówić, że kocha Doriana, że chce z nim dzielić życie, mimo, że jeszcze  nie wzięła rozwodu. Ale czy tego naprawdę chciała? 

Słyszała jak jego spragnione serce rozpaczało, szukało wytrwale Jej. Jego szare hipnotyzujące tęczówki poszukiwały jej brązowych niczym czekolada oczu. 

Pragnęli. Razem. Już zawsze.

.